احتمالاً همه با بورس آشنا هستید، پس بیایید یک مقایسه کوچکی بکنیم.
ساختار بازار بورس به این شکل است:
بورس تمایل زیادی به انحصار دارد؛ تقصیر خودش نیست، ماهیتش این‌گونه است. تنها یک نهاد متخصص وجود دارد که قیمت‌ها را کنترل می‌کند.
تمام معاملات از این نهاد رد می‌شود. به‌خاطر همین، قیمت‌ها به نفع آن نهاد تغییر می‌کند.
می‌پرسید چطور؟
در بورس، سفارش مشتریان باید انجام شود، اگر تعداد فروشندگان از خریداران بیشتر شود چه می‌شود؟
کلی سهام می‌ماند بدون مشتری.
به‌منظور جلوگیری از این سناریو، نهاد اسپرد، یا هزینه معامله را افزایش می‌دهد تا فروشندگان وارد بازار نشوند.
به‌عبارت‌دیگر نهاد کنترل‌گر قیمت‌ها را باتوجه‌به نیاز خود دست‌کاری می‌کند.
اما در بازار فارکس هیچ قیمت واحدی وجود ندارد که برای یک ارز ثابت باشد، یعنی قیمت‌های دلالان ارزی مختلف، متفاوت است.
این نکته ممکن است در اول کار نگرانتان کند. ولی این چیزی است که بازار فارکس را خاص و شگفت‌انگیز می‌کند.
بازار آن‌قدر بزرگ و رقابت آن‌قدر شدید است که هرروزه بهتر از دیروز است. یعنی همین را نمی‌خواهید؟
یک خوبی دیگر هم این است که در هر جا و مکانی می‌توانید معاملات خود را انجام دهید.
نردبان فارکس
با اینکه بازار فارکس غیرمتمرکز است، هرج‌ومرجی در کار نیست.
شرکت‌کنندگان می‌توانند بازار را در یک نردبان دسته‌بندی کنند، در ادامه تصویری برای درک بهتر این موضوع آورده‌ایم:
در بالاترین نقطه، بازار بین‌بانکی قرار گرفته است.
شرکت‌کنندگان این بازار، بزرگ‌ترین بانک‌های جهان هستند که به طور مستقیم یا از طریق کارگزاران خاص (EBS Market و Reuters Matching) با هم معامله می‌کنند.
رقابت دو شرکت EBS و رویترز مثل رقابت پپسی و کوکا است.
مدام در حال رقابت و جلو زدن از یکدیگر. با اینکه هر دو شرکت اکثر جفت ارزها را ارائه می‌دهند، برخی جفت ارزها نقدینگی بیشتری برای یک شرکت دارند.
نقدینگی USD/JPY، EUR/USD، EUR/CHF، EUR/JPY و USD/CHF برای EBS بیشتر است.
از آن سو، GPB/USD، AUD/USD، USD/CAD، EUR/GBP و NZD/USD در رویترز نقدینگی بیشتری دارند.
همه بانک‌ها می‌توانند نرخ‌های هر دو شرکت را ببینند، ولی همه آنها نمی‌توانند با آن قیمت معامله کنند.
نرخ تا حد زیادی به رابطه اعتباری بین دو طرف معامله بستگی دارد.
مثل درخواست وام از بانک محلتان، هرچقدر اعتبار بیشتری داشته باشید، نرخ بهره و وام بهتری می‌گیرید.
در پله بعدی، صندوق‌های تأمینی، شرکت‌ها، بازار سازهای خرده‌فروش و ECNهای خرده‌فروش قرار می‌گیرند.
این مؤسسات روابط اعتباری نزدیکی با فعالان بازار بین‌بانکی ندارند، پس مجبور هستند معاملات را از بانک‌ها تجاری انجام دهند.
یعنی نرخ آنها کمی بالاتر از بانک‌های بزرگ است.
در آخرین پله، خرده‌فروشان قرار دارند.
درگذشته شرکت در بازار برای خرده‌پاهای کوچک بسیار سخت بوده، اما به لطف اینترنت، تجارت الکترونیک و کارگزاران خرده‌فروش، موانع از سر راه برداشته شده و همه می‌توانند سهمی از این سفره داشته باشند.
این به ما فرصت بازی با افراد بالای نردبان را داده است.
حالا که بازار را می‌شناسید، وقت شناختن بازیکنان رسیده.